نویسنده: مارتی نیومایر
پیش‌بینی جسورانه‌ی گوردون مور در سال 1965، مانند شلیک اسلحه‌ای بود که آغاز مسابقه‌ی دو سرعت را اعلام می‌کرد: «هر ساله تعداد ترانزیستورهای توزیع شده در بازار دو برابر می‌شود و این در حالی است که قیمت هر ترانزیستور کاهش پیدا می‌کند و بر سرعت آن افزوده می‌شود.» اکنون بعد از چهل سال، قانون مور همچنان مصداق دارد و شرکت او یعنی شرکت اینتل همچنان در مرکز اصلی تحول و ایجاد سرعت در زندگی ما بوده است و تحول و دگرگونی که در زندگی همه‌ی ما ایجاد می‌کند، به‌خوبی قابل درک است.
همچنان‌که قدرت کامپیوتری افزایش یافته‌است، دسترسی ما به اطلاعات نیز بیش‌تر شده‌است. به‌عنوان مثال در سال 1998، فهرست عناوین گوگل، 25 میلیون صفحه بود. در پایان سال 2004، این تعداد به 8 میلیارد صفحه رسید که به معنی افزایش 360 برابری بود.
اما سرعت چه وضعیتی پیدا کرده است؟ هنگامی که عبارت «سرعت تجارت» را در جست‌وجوگر گوگل وارد می‌کنم، فقط در عرض 0/2 ثانیه، 170 میلیون سند الکترونیکی را نشان‌می‌دهد.
اکنون ما با تلفن همراه، پیام کوتاه، و پست الکترونیکی از ارتباط سریع با دوستان‌مان یا روابط شغلی خود در سرتاسر دنیا لذت می‌بریم. آن‌قدر با اطرافیان خود در ارتباط هستیم که قطع ارتباط را خطر تلقی می‌کنیم و برای‌مان مشکل است.
به‌عنوان مثال، شرکت‌ها اعلام کرده‌اند که «بازیگوشی در اوقات اداری» مانع از برگزاری منسجم و مفید جلسات می‌شود. ما یاد گرفته‌ایم که در یک جلسه، چگونه دزدانه به پست الکترونیکی خود نگاهی بیندازیم. همچنین در همان زمانی که مشغول گفت‌وگو با همکاران‌مان هستیم، با تلفن صحبت کنیم؛ به موسیقی گوش دهیم و یا مقالات آنلاین را مطالعه کنیم. هنگامی که در خانه‌ی خودمان هستیم، می‌توانیم این طرف و آن طرف برویم، گه‌گاه مجله بخوانیم، موسیقی گوش کنیم، در اینترنت چرخی بزنیم، به تماشای مسابقه‌ی فوتبال بنشینیم، یک غذای حاضری درست کرده و یا اخبار رویدادهای جهان را دنبال کنیم.
برنامه‌های خبری تلویزیون، دیگر برای ما پرمحتوا نیستند، مگر این‌که مثل خود ما چندکاره عمل کنند؛ یعنی دربرگیرنده‌ی گزارش بازار سهام، گزارش وضع هوا و خبرهای جدید و تکان‌دهنده باشد. فقط در این صورت ممکن است تلویزیون را روشن کنیم.
تولیدکننده‌ها نیز به سرعت نیاز دارند. رمز برنده بودن تولیدکننده‌ها فقط به ارائه‌ی بهترین محصولات محدود نمی‌شود بلکه، آن‌هایی پیروزند که در زنجیره‌ی تولیدشان سرعت بیش‌تری داشته‌باشند. راب رودین، یکی از متخصصان در زنجیره‌ی عرضه‌ی کالاها، می‌گوید: امروزه شرکت‌ها چاره‌ای ندارند جز پاسخ‌گویی به سه توقع پایان‌ناپذیر مشتریان؛ یعنی «آزادی، سلامت و زمان حال». مشتریان می‌خواهند خودشان حق انتخاب داشته‌باشند. آن‌ها می‌خواهند در مقابل پولی که می‌پردازند، کالاهایی باکیفیت و سالم دریافت کنند و مهم‌تر این‌که در سریع‌ترین زمان ممکن آن را داشته‌باشند. شبکه‌های اینترنتی، ارسال شبانه کالا، برچسب‌های شناسه با امواج رادیویی و فرایند تولید در زمان سفارش (نه تولید و نگهداری در انبار)، از جمله عواملی هستند که به سومین خواسته‌ی مشتریان؛ یعنی زمان حال، جامه‌ی عمل پوشانده‌است.
الوین تافلر، جامعه‌شناس، در سال 1965 پیش‌بینی کرده بود که هر چه تجارت سرعت می‌یابد، هر لحظه از زمان هم ارزش بیش‌تری پیدا می‌کند.
تولیدکنندگان پیشگامی همچون تویوتا و دل با پذیرش و پیروی از این پیش‌بینی، امروزه جزو موفق‌ترین‌ها به‌شمار می‌آیند.
حدود یک قرن پیش، بعضی از مردم برای رفتن به یک مغازه باید به سفری یک روزه می‌رفتند؛ در حالی که امروزه بیش‌تر ما می‌توانیم خریدهای‌مان را در نزدیک‌ترین مکان به منزل یا محل کارمان انجام دهیم.
در سال 1986، قبل از آغاز عصر سرعت، در آمریکا تعداد دبیرستان‌ها بیش‌تر از تعداد مراکز خرید بود، در حالی که امروزه تعداد مراکز خرید دو برابر تعداد دبیرستان‌ها است. داخل این مراکز خرید، سوپرمارکت‌هایی وجود دارند که موجودی کالاهای‌شان نسبت به سال 1986 سه برابر بیش‌تر شده‌است و مشتری‌ها کم‌تر از نصف زمان گذشته در صف‌ها معطل می‌مانند.
قبل از قانون مور، مشهور بود که مردم آمریکا علاقه‌ای به مسافرت ندارند. در آن زمان، هر سال فقط 3 میلیون امریکایی به اروپا سفر می‌کردند. ولی امروزه به‌دلیل خطوط هوایی، فرودگاه‌های متنوع، و بلیت‌های ارزان که حق انتخاب بیش‌تری را برای آن‌ها ایجاد کرده است، سالیانه بیش از یازده میلیون امریکایی به اروپا سفر می‌کنند.
حتماً می‌پرسید: «این تعداد مسافر کجا اقامت می‌کنند؟». قطعاً محل اقامت آن‌ها یکی از 54/000 هتل است که نام‌شان در سایت اکس‌پدیادات‌کام ثبت شده‌است. آن‌ها با خرید آنلاین می‌توانند تصویر، توضیحات، و قیمت این هتل‌ها را به‌سرعت با یکدیگر مقایسه کرده و با استفاده از کارت اعتباری، محل مورد نظر خود را رزرو می‌کنند.
با سفر کردن، عادات غذایی ما هم از مرزها عبور می‌کند و تغییر می‌یابد. به‌عنوان مثال، بعد از مسافرت به اروپا ممکن است ذائقه‌ی ما با طعم صدف بلون آشنا شود و به آن تمایل پیدا کند. هنگام صرف غذا در یک رستوران دریایی اگر بفهمیم غذای مورد علاقه‌ی ما، به‌صورت کاملاً تازه با یک هواپیما از بریتانیا آورده شده، به‌شدت تحت‌تأثیر قرار خواهیم گرفت. صدفی که امشب روی میز غذای شما است، شاید با پرواز همین امروز صبح رسیده باشد.
مک‌دونالد که سلطان ارائه‌ی غذاهای حاضری سریع به‌شمار می‌آید، متوسط زمان آماده‌سازی غذاهایش را به 121 ثانیه کاهش داده است و قصد دارد با استفاده از برچسب‌های شناسه‌ی رادیویی، 15 ثانیه دیگر نیز از این مدت بکاهد. بدین ترتیب، مشتری‌ها حتی بدون آن‌که کیف پولشان را لمس کنند، می‌توانند مبلغ غذای خود را بپردازند. با این حال، برخی از ما هنوز هم عجله داریم و نمی‌توانیم حتی به همین اندازه هم منتظر بمانیم. در کتاب «زاگ» به این شتاب فزاینده پاسخ داده می‌شود.
